Kelebeğe Dönüşmek Hayalin mi, Hedefin mi?

Cümbüş, sesin geldiği yeri anlamaya çalışıyordu. (Üzerinde bütün renkleri barındırdığı için ona Cümbüş diyorlardı.)

Ve Yaşlı Kelebek’in sesinin geldiği yeri bulmak zor olmamıştı.
-Bana mı seslendiniz dedeciğim?
Cümbüş, yaşına hürmeten Yaşlı Kelebek’e “dede” diye hitap ediyordu.
-Evet, sana seslendim yavrucuğum. Seni biraz düşünceli görüyorum. Nedir seni böyle düşündüren şey?
-Ah dedeciğim! Sorma başıma geleni. Şu göz kapaklarım benim dünyaya açılan penceremi kapatmak istiyorlar.
-Belki de gözlerinin dinlenmesi gerek. Onun için, ışığı engellemeye çalışıyor olabilirler mi?
-Bilmiyorum… Gözlerim kapanmamalı. Gözlerim kapanırsa ben mahvolurum.
-Bak Cümbüş, hepimizin göz kapakları kapanır. Hem de her akşam. Ama hiç birimiz bundan endişe duymayız. Seni kaygılandıran başka bir sebep olmalı.

-Kozaya geri dönmek, tırtıl olmak istemiyorum. Gözlerimi kapatırsam, uyku ağına düşersem kozaya dönmemek için çabalama fırsatını da kaçırmış olmaktan korkuyorum.
-Tırtıl olmak mı?

-Evet, tırtıl olmak! Uçamamak, gökyüzünde özgürce kanat çırpamamak. Güzellik, özgürlük ve mutluluk simgesi olamamak…
-Kelebek olmak güzel… Hele senin gibi renk cümbüşü bir kelebek olmak çok daha güzel… Ancak endişelenmen, ömrünü korkularının emrine vermen doğru değil. Şunu unutma Cümbüş; bir kelebek, kanatlandıktan sonra bir daha asla tırtıl haline geri dönmez. Kanatlarını çırptığın gün tırtıl olmaktan ebediyen kurtuldun. Artık istesen de tırtıl olamazsın.
İki kelebek arasında geçen konuşmaya kulak misafiri olan Âlim, Yaşlı Kelebek’e hak verdi. Kalemi eline alarak önündeki ceylan derisinin üzerine şu notu düştü: “Hayatta mutlu olmak için, uğruna yaşamayı göze alabilecek kadar güçlü bir hedefin olmalı.”
Gece düşünü, gündüz hayalini süsleyen bir hedef! Karamsarlık karanlığını giderecek, yaşam ümidin olacak…
Aklına her düştüğünde yüzüne tatlı bir tebessüm konduracak bir amaç!

Sonra isteklerine ulaşmanı sağlayacak hedefler belirlemelisin. Tüm cesaretini toplayarak isteklerine doğru bir adım atmalısın. O ilk adımı atabildiğin zaman bir daha asla eski haline dönemezsin.
Emin adımlarla maksadına doğru yürümeye devam edersin.
Tırtılı kelebeğe dönüştüren ilk adım, kanatlanmasıdır.
Bizler de başarıya kodlanmış bir bedene sahibiz.

Doğduğumuz andan gözlerimizi ebediyen kapatacağımız zamana kadar, birçok şeyi başarmak için uğraş veririz.
Kimi zaman minik bir bebeğin yürümeyi öğrenmek için verdiği çaba örnek olur bize.
Adım atmak için kalkar iki adım sonra düşer, yeniden kalkar üç adım atıp düşer, yeniden ve yine yeniden…
Hep aynı heyecanla, aynı istekle, aynı arzuyla dener durur mütemadiyen.
Yürüyene kadar düşüp kalkmalardan hiç bıkmaz, yorulmaz.
Sen de “İnanıyorsan ve gerçekten yürekten istiyorsan yapabilirsin.”
Arzularını heyecanınla birleştirebildiysen, doğru yoldasın; devam et.
İstekler, emeller, hedefler dilde kalmasın.
Kalbine ve gönlüne indir, azminle bütünleştir ve başla!
Her şey sende başlar. Senin kalbinde filizlenir. Emellerin ile diktiğin bu filizleri, heyecan ve azminle sularsan; yeşerir, fidan olur, ağaç olur.

“Başarının sırlarından biri, geçici başarısızlıkların bizi yenmesine izin
vermemektir.” (Mark Kay)
Kelebeğe dönüşmek isteyen herkesin atması gereken bir ilk adım vardır.
“Ya bismillah” deyip at ilk adımını.
Mucîb olan Mevlâ halk eylesin muradını.